● باز هم شنبه!!!
من نمی دونم جريان روز شنبه چيه؟؟؟ هر کاريش بکنی بازم تغيير نمی کنه... اين روز اول هفته طلسم شده!!! پدر آدم در مياد صبح از خواب بيدار بشه... توی خيابون ترافيک هزار برابره... سر کار انگار که کاره صد روز مونده و بايد انجام بدی... بعدشم... مگه اين روز شنبه می گذره؟؟؟ انگار خود يه روزش مثل يه هفته می گذره!!! وای خدای من... چی می شد اين روز اول هفته وجود نداشت؟؟؟

مخلصات
راستی... گهگاهی هم وقت کردين به اينجا هم يه نگاهی بندازين!!!
در ضمن ORCLAND هم که اولين قبيله وبلاگی هستش به روز شده...

□ Atilopatil @ : 00:01 : #

● اگر دنبال متن يه آهنگ فرانسوي هستين... به اينجا سر بزنين:
- ABC de la Chanson Francophone
□ Atilopatil @ : 16:41 : #

● اينو توي يه وبلاگ خارجي يافتم... ديديم باحاله.. گفتم شماها هم حال كنين و به سئوالهاي آمريكاييها كه اوج تمدن در دنيا هستن توجه نماييد:

روز خوش



□ Atilopatil @ : 15:47 : #

● چقدر جالبه وقتي ميبيني كه كلا به چه اندازه عوض شدي! يه زماني كوه رو از ريشه در مياري و بعدش يه موقع ميرسه كه از سربالايي هاي مسيرت فراري هستي... ولي خب راستش هر زمان حال و وضع خودشو داره و هر كدوم براي خودش دنياييه... ولي قبلا هر روز صبح كه بيداري مي شدي توي آينه به يه قهرمان صبح به خير مي گفتي... حالا صبحها به كي سلام مي كني؟
□ Atilopatil @ : 10:20 : #

● امروز وقتي ديدم كه قبيله رو به روز كردن كلي خوشحال شدم... ديديم كه هنوز هم وجودش براي افرادش ارزش داره.. ديدم كه همه با شور و شوق نوشتن... و ديدم كه قبيله ي بسيار خوبيه و همشون دوستان بسيار خوبي هستن... حتما بخونيدش!
□ Atilopatil @ : 15:11 : #

● با يه نفر در مورد ترک سيگار داشتم صحبت می کردم... کلی حرف زديم و اون از اينکه تونسته ترک کنه کلی تعريف کرد... و کلی هم دليلش برام منطقی بود... ولی آخرش متوجه شدم که دليل اون عين دليله منه... ولی طبق اين دليل من هنوز نبايد سيگار رو ترک کنم... بلکه بايد بيشتر هم بکشم!!! حالا مونده ببينم چطوری می تونم بيشترش نکنم.! ولی خب راستش از موقعی که اين دليل رو متوجه شدم باعث شده که اقلا به اين که چطور دليلم رو از بين ببرم فکر کنم... حالا شايد ديدين يهو گذاشتمش کنار... يهو هم ديدين سنگ قبرم رو به شکل سيگار تراشيدن!!! :)


□ Atilopatil @ : 16:39 : #

● Florent Pagny
Chanter



Chanter, pour oublier ses peines,
آوازی برای فراموش کردن دردها
Pour bercer un enfant, chanter...
برای خواباندن بچه ای کوچک
Pour pouvoir dire "Je t'aime..."
آوازی برای بيان عشق
Mais chanter tout le temps...
تمام وقت آوازی سر دادن

Pour implorer le ciel ensemble,
خواندن برای دعا کردن
En une seule et même église,
همه به سوی يک خدا
Retrouver l'essentiel... et faire...
برای پيدا کردن آنچه مهمه... و انجام آن
Que les silences se brisent...
پس سکوت ها را بشکنيد

En haut des barricades,
در بالاسنگرها
Les pieds et poings liés,
با دست و پاهای بسته
Couvrant les fusillades,
آوازی که صدای تيرها را بپوشاند
Chanter sans s'arrêter...
آوازی بی وقفه

Et faire s'unir nos voix,
صدا هايمان را يکی کنيم
Autour du vin qui ennivre,
در کنار همان شرابی که مارا مست کرده
Chanter quelqu'un qui s'en va,
آوازی برای کسی که می رود
Pour ne pas cesser de vivre...
برای اينکه هميشه جاودان بماند

Quelqu'un qui s'en va
برای کسی که می رود
Pour ne pas cesser de vivre...
برای اينکه جاودان بماند

Chanter,
خواند
Celui qui vient au monde...l'aimer...
دوست داشتن هر آنکس که به دنيا می آيد
Ne lui apprendre que l'Amour,
فقط به او عشق را بياموزيم
En ne formant qu'une même ronde,
که همه حلقه ای به دور او باشيم
Chanter encore et toujours...
آواز خواندن، برای هميشه

Un nouveau jour vient d'éclore...
برای اينکه روز جديدی که به پايان می رسد
Pouvoir encore s'en emerveiller,
باز هم از روز بعد متعجب باشيم
Chanter malgré tout toujours plus fort...
در تحت هر شرايطی بخوانيم و هر لحظه با صدايی بلندتر
Ne plus faire que chanter...
فقط و فقط آواز خواندن

Et faire s'unir nos voix,
صداهايمان را يکی کنيم
Autour du vin qui ennivre,
در کنار همان شرابی که مارا مست کرده
Chanter quelqu'un qui s'en va,
آوازی برای آنکس که می رود
Pour ne pas cesser de vivre...
برای ينکه هميشه جاودان بماند

Oohhooohoo
Je ne sais faire que Chanter,
Pour quelqu'un qui s'en va
Pour ne pas cesser de vivre...

.....

□ Atilopatil @ : 14:25 : #

● عجب حس جالبيه وقتی که می بينی يه عالمه حرف زدی... ولی تنها نتيجه اب که گرفتی اين بوده که خودت رو خسته کردی... من تو اين مواقع فقط يه لبخندی به لب دارم... نه از اينکه حرفهای من نتيجه نداده... از اينکه عجب آدم با حوصله ای هستم که اينقدر برای ملت ارزش بذارم و همش الکی باشه! جالب اينه که اگر لازم باشه بازم حاضرم اين کار رو شروع کنم... نه يک بار بلکه صد بار... فقط می تونم بگم که حيف...
□ Atilopatil @ : 14:56 : #

●
□ Atilopatil @ : 09:46 : #

● چقدر بده که آدم ندوونه... واقعا نمی دونين چه حالی شدم وقتی فهميدم که من نمی دونم... وجوود داره ولی من نمی دونم... چطور شده که من نمی دونم.. چطور ممکنه؟ حتما ممکنه ديگه... حتما من نبايد می دونستم!!! تو رو خدا به من هم بگوو... چقدر خواهش کنم بهم ميگی؟؟
□ Atilopatil @ : 15:34 : #

● من وبلاگ قبيله رو ترک کردم... راستش رو بگم اونجا رو خيلی دوست داشتم و هنوز هم دارم... ولی ديگه جای من اونجا نبود... به هر حال اگر کسی هست که اينجا وبلاگ منو می خونه و از داستانهای من خوشش مياد توصيه می کنم آخرين مطلب منو توی قبيله بخونه... برای خداحافظی يه داستان نوشتم مخصوص خود خود قبيله... از همين الان برای اونجا دلم تنگ شده...
□ Atilopatil @ : 11:11 : #

● فرشته سکوت
از بدو آفرينشش هيچيک از فرشته ها با او حرفی نمی زدند... او آخرين فرشته آفريده خدا بود... از اين رو او هم از همان اول از همه کناره گرفت... هميشه گوشه ای، بی سر و صدا، می نشست و رفت وآمد بقيه را تماشا می کرد... هنگامی که ديگران شاد بودند او هم شاد بود.. هنگامی که ديگران در غم بودند او هم غصه می خورد... هيچکس به او توجهی نمی کرد... او هم خود را از ديگران پنهان می ساخت... بايد گفت که او از همه کوچکتر بود... آخرين بود و با اختلاف بسيار... حتی هنگام آفرينش او هيچيک از فرشتگان حضور هم نداشتند... حتی هنگام تولد او زنگها و بوقها نواخته نشدند... فقط اندکی از او خبر داشتند.. اندکی که هميشه در ميان دوستان خود سرگرم بودند و به او توجهی نمی کردند...
مدتها به همين منوال گذشت... روزها... هفته ها... ماهها... سالها... قرن ها... دوره ها... و او بی هيچ حرفی تنها ناظر گذر زمان و شادی و شوق ديگران بود تا اينکه در روز جشنی زنگها به صدا درآمدند و بوغها نواخته شدند... خداوند انسان را آفريده بود... اشرف مخلوقات... همه در برابر انسان سجده کردند... او هم در گوشه ای تنها سجده کرد... گروهی به مخالفت برخواستند... جنگ آغاز شد... بسياری به اعماق جهنم رفتند که در ميان آنها بودند کسانی که او دوستشان داشت و باز بر اندوه تنهايی او افزوده شد... همه فرشته ها مجذوب انسان شده بودند... او هم مانند بقيه مجذوب شده بود... هر روز دور و ور آنها بود و پنهانی، شادی آنها را تماشا می کرد... روزها... هفته ها... ماهها... سالها... قرن ها... دوره ها گذشتند و فرشته ها از انسانها خسته شدند... تنها او مانده بود که هنوز دور و ور آنها بود... هنوز کارهای انسانها برای او جالب بودند... هنوز او را به ذوق می آوردند... هنوز با شادی و غم آنها شريک بود... و فرشته ها به کار خود مشغول بودند...
روزی در ميان انسانها زنی تنها يافت... زنی که دور از همه اجتماع انسانها زندگی می کرد... زنی که مانند او با هيچکس حرف نمی زد... زنی که هيچ صدايی را نمی شنيد... و او عاشق شد... زنی که تنهايی را می شناخت... و او عاشق شد... عاشق کسی که حس می کرد می تواند همه جاهای خالی وجود او را پر کند.... ولی او فرشته بود و آن زن يک انسان...
روزها... هفته ها... ماهها و سالها گذشت بدون اينکه جرائت نزديک شدن به آن زن را داشته باشد... سالها از دور نظاره گر رفت و آمد و تلاش آن زن برای زندگی بود... سالها با تنهايی آن زن تنها بود... ولی باز جرائت جلو رفتن نداشت... گاهی مانند يک حامی نامرئی بعضی کارها را برای او انجام می داد... گاهی برايش ميوه های جنگلی می چيد... گاهی برايش از رودخانه بشکه های آب را پر می کرد و گاهی شکاری کوچک برايش در پشت در کلبه اش می گذاشت و از اينکه او را در اين لحظات شاد و سپاسگوی خداوند می ديد شاد می شد... و ديگر فرشته ها به کار خود مشغول بودند...
انگار که انسانها هيچگاه قادر نيستند شکر گوی خداوند باشند چون خداوند از آنان روی برگردانده و روزگار سختی بر آنان تحميل نمود بود... همه در سختی و قحطی بودند... آن زن نيز در فشار بود... در کمبود آذوقه... در کمبود آب از رودخانه ای خشکيده... و او هر روز در تلاش بود تا آن زن را تامين کند... تا آن زن، که با تمام اين سختی ها، هر لحظه شکرگوی خداوند بود در غضب او قرار نگيرد... پس روزی که از به دنبال شکاری برای آن زن بود به کلبه باز می گشت، جلوی کلبه، بدن بی جان آن زن را يافت... خانه اش به تاراج رفته بود و هر آنچه را که نداشت را برده بودند... انسانها به يکديگر ديگر رحم نمی کنند... انسانها از انسانها می دزدند... درد در تمام بدنش پيچيد... سرش گيج می رفت... عشق را از دست داده بود... باز تنها شده بود... در وجودش خلاء تنهايی منفجر شد... و ناگاه برای اولين بار... فرياد زد و همه فرشته ها خاموش شندند...
خداوند لبخدی بر لب داشت...
موسيقی متولد شده بود...
...
□ Atilopatil @ : 16:33 : #

● چقدر بده که آدم کاملا بدونه که بقيه چي فکر ميکنن! نمي دونم تا حالا اينطوري شدين يا نه... ولي کساني رو که خوب بشناسم کاملا فکرشون رو هم مي تونم بخونم... از اين همه بدتر هم اينه که نه تنها بدونين طرف چي فکر ميکنه... بدونين که در مورد شما چه فکرهاي اشتباهي هم ميکنه!
□ Atilopatil @ : 08:55 : #

● نمي دونم اين چه چيزيه كه وقتي نمي نويسم هميشه يه عالمه حرف براي گفتن مياد توي ذهنم.. ولي موقعي كه مي شينم بنويسم... هيچي نمياد... انگار همه اون حرفهايي رو كه مي خواستم بزنم همش يا دروغ بودن يا وجود نداشتن. امروز هم فقط براي اينكه خودمو به نوشتن عادت بدم اينجا مي نويسم... كلا فكر مي كنم كه خيلي ها اينطور باشن.. شايد هم بگم كه اكثر كساني كه مي نويسن همينطور هستن... يعني اينكه نوشتنشون لحظه اي كه مياد تا لحظه اي كه مي خواهند بنويسندش كاملا فرق داره... من هميشه به اين موضوع بر خوردم كه انگار كلام نوشتاري با ذهن آدم هيچوت جور نميشه و موقع نوشتن آدم كم مياره...
داستان زندگي هر كس براي خودش كاملا تعريف شده است ولي براي بيان اون اصلا هيچ كلمه يا جمله اي قادر نيست اون ”اصل“ رو به طور كامل به طرف مقابل نشون بده... زندگي و رفتار ايدآل هميشه يه حالت ذهني است و نه يه حالت بياني... و نه حتي عملي... براي مثال كتاب... آره.. كتاب... خيلي ها هستن كه با خوندن كتاب ”كيمياگر“ يه احساس عجيبي بهشون دست داده و در همون لحظه تصميم گرفتن كه رفتارشون رو توي زندگي عوض كنن.. ولي چند نفرشون موفق بودن؟ چند نفر تونستن به پيام اصلي زندگي خودشون جواب بدن؟؟؟ راستنش رو بگم من كه نتونستم... ولي نه... من تونستم.. تونستم تا حدودي به زندگي خودم يه شكل ديگه اي بدم... شايد تونستم رفتارم رو تا حدودي اصلاح كنم.. شايد به اين مرتبه رسيدم كه بتونم كسي رو نصيحت و يا راهنمايي كنم.. اگر بخوام خودم رو مثال بزن مي تونم با كتاب ديوانه اثر جبران خليل جبران مثال بزنم... چون من تونستم تا حدودي ديوانه بشم! كامل نيست.. و راه زيادي دارم.. ولي همين رو ياد گرفتم كه از ميان جملات... كلمات... حروف... صدا ها... طبيعت... تاريكي و يا هر چيزي كه در اطرافم هست پيام يا دريافت كنم.. متاسفانه اين پيامها چنان براي ذهن خسته و كوچك من زياد و قوي هستن كه از شون فرار مي كنم.. مي دونم كه اشتباهه ولي فرار مي كنم چون توان تحمل چنين باري رو ذهن من نداره...
در اطراف ما همه چيز با ما در ارتباط است.. دور و ور خودتون رو نگاه كنيد... هر شئي يا هر موجود زنده چه حيوان (گربه سر كوچه) و چه انسان (عابري كه بي هيچ توجهي به شما از كنارتون مي گذره) همه با شما در ارتباط هستند و در حال نشان دادن همون ”اصلي“ هستند كه شما از آن بي توجه مي گذرين! من هم مثل شما...
□ Atilopatil @ : 17:28 : #

● باز هم کلاغی به پرواز در آمد...
□ Atilopatil @ : 16:23 : #